นอกจากจะมีเสียงที่หลายคนคุ้นเคยกันเป็นอย่างดีแล้ว ว่าจะเป็นเสียงบรรยายหรือเป็นผู้ประกาศข่าว ถ้าจะพูดถึงผู้ประกาศสายกีฬาแล้วล่ะก็ คุณสาธิต กรีกุล จะต้องเป็นหนึ่งในคนที่ทุกคนนึกถึงอย่างแน่นอน โดยเริ่มจากชื่นชอบการเล่นกีฬาและได้เป็นนักฟุตบอลในรั้วโรงเรียนเซนต์คาเบรียลสู่เส้นทางการเป็นผู้สื่อข่าวสายกีฬาอย่างทุกวันนี้

เพราะชอบเล่นกีฬาตั้งแต่เด็ก

“สวัสดีครับผมสาธิต กรีกุล หรือที่หลายคนเรียกผมว่า บิ๊กจ๊ะ” ผมเรียนอยู่ที่เซนต์คาเบรียลเป็นเวลา 12 ปีเต็ม ตั้งแต่ชั้น ป.1-ม.ศ.5 เพราะว่าผมชอบกีฬามาตั้งแต่เด็กๆ และได้เป็นนักฟุตบอลของโรงเรียนเช่นเดียวกันกับคุณพ่อก็ถือเป็นความภูมิใจเรื่องหนึ่ง ทำให้หลังจากเรียนจบแล้วนั้นผมได้มาเริ่มต้นสมัครงานเป็นนักข่าวที่บริษัทสยามกีฬา สยามสปอร์ต และเลือกเส้นทางเป็นผู้สื่อข่าวมาจนถึงปัจจุบัน ที่ทุกคนคุ้นหน้าคุ้นตากันเป็นอย่างดี ซึ่งเป็นนักข่าวสายกีฬาอยู่ทางช่อง 3 เป็นทั้งผู้สื่อข่าว เป็นนักพากย์กีฬา รวมถึงเป็นที่ปรึกษาของบริษัท สยามปอร์ต และได้ทำงานด้านอื่นๆ ที่เกี่ยวกับแวดวงกีฬาทั้งหมด

มีคุณพ่อเป็นแบบอย่างและความภูมิใจในโรงเรียน

ความประทับใจที่มีต่อโรงเรียนในตอนเด็กนั้นอาจจะยังไม่ทราบเท่าไร แต่เมื่อเติบโตขึ้นได้รู้ว่าคุณพ่อเป็นศิษย์เก่าเซนต์คาเบรียล และผมเองมีพี่น้อง 7 คน โดย 4 คนเป็นผู้ชายทุกคนเรียนจบเซนต์คาเบรียลทั้งหมดเหมือนคุณพ่อ ซึ่งสำหรับผมแล้วท่านเสมือนเป็นไอดอลของเราตั้งแต่เด็กๆ อีกทั้งยังได้เป็นนักฟุตบอลของโรงเรียนเหมือนท่านด้วยก็ถือเป็นความภูมิใจ

นอกเหนือจากความภูมิใจที่ตั้งแต่เด็กเราทราบดีอยู่แล้วว่า โรงเรียนเซนต์คาเบรียลเป็นโรงเรียนที่มีชื่อเสียง ได้รับการยอมรับมากที่สุดแห่งหนึ่งในประเทศไทย ณ ตอนนั้นเป็นความภูมิใจว่าเป็น 12 ปีเต็มที่ได้อยู่เซนต์คาเบรียล เกิดเป็นความผูกพันตั้งแต่ตอนที่เรียนสืบเนื่องมาถึงปัจจุบัน เวลามีคนมาถามว่าเรียนจบจากที่ไหน เมื่อเราได้ Feed Back กลับมาว่า จบจากเซนต์คาเบรียลหรอ ผมคิดว่าทุกคนที่เป็นศิษย์เก่าคงรู้สึกเหมือนกัน คือโรงเรียนของเราเป็นที่ยอมรับยิ่งทำให้รู้สึกโชคดีที่ได้มาเรียนเซนต์คาเบรียล

ความประทับใจที่มีต่อบราเดอร์และมาสเตอร์

จริงๆ แล้วไม่ว่าจะเป็นบราเดอร์หรือมาสเตอร์ท่านไหนผมก็ยังระลึกถึงทุกท่านนะครับ แม้ว่าตอนเด็กจะรู้สึกว่าท่านดุ ท่านเข้มงวดในเรื่องวินัย เรื่องวิชาความรู้ ทั้งหมดเพราะอยากให้เราเก่งให้เราดี อย่างท่านบราเดอร์มาร์ตินซึ่งตอนนั้นเป็นอธิการของโรงเรียน และท่านเป็นเพื่อนชั้นเดียวกันกับคุณพ่อ ยังจำได้ว่าท่านเคยเดินมาทักแล้วกอดคอพร้อมพูดว่า ถ้าท่านมีลูกป่านนี้ลูกท่านคงจะตัวเท่าเราแล้วเหมือนกัน ก็เป็นความรักความอบอุ่นใจที่ท่านมีให้ หรือจะเป็นท่านบราเดอร์มีศักดิ์ ท่านเคยสอนที่โรงเรียนในชั้น ป.5 หลังจากนั้นท่านก็ย้ายไปสอนที่อื่น ก่อนจะกลับมาสอนผมอีกครั้งตอน ม.ศ.5 วิชาแรกที่ท่านมาสอน ผมนั่งอยู่หลังห้องตามสไตล์เด็กที่ขยันเล่นกีฬามากกว่าเรียนหนังสือ คุยเล่นกับเพื่อน ท่านก็พูดขึ้นมาว่า “สาธิต หยุดคุยได้แล้ว” ผมตกใจที่ท่านยังจำผมได้ เพราะเป็นเวลา 7 ปีผ่านไปตั้งแต่เด็กๆ แสดงให้เห็นว่าท่านมีความใส่ใจในลูกศิษย์ ตลอดจนท่านมาสเตอร์ทองหล่อ แม้ว่าเพื่อนของผมจะเป็นลูกชายของมาสเตอร์ แต่ท่านไม่เคยเข้าข้างลูก อาจจะทำโทษหนักกว่าคนอื่นด้วยซ้ำไป อีกท่านหนึ่งคือมาสเตอร์สุภาพ ท่านเองก็ชอบฟุตบอลด้วย โดยท่านเล่นในตำแหน่งปีกตัวจี๊ดของโรงเรียน และยังมีมาสเตอร์อีกมากมายที่ผมคงกล่าวถึงได้ไม่ครบ