โรงเรียนไม่เพียงแต่เป็นสถานที่ที่ให้ความรู้ แต่ยังปลูกฝังและฝึกฝนทักษะต่างๆ เพื่อให้สามารถนำไปประยุกต์ใช้ได้ในชีวิตและการทำงาน เช่นเดียวกับ ดร.ประวิช รัตนเพียร ที่ได้สั่งสมประสบการณ์ของภาวะผู้นำจากรั้วโรงเรียนเซนต์คาเบรียลแห่งนี้ อีกทั้งยังหล่อหลอมให้มีจิตวิญญาณของการทำงานเพื่อส่วนรวมอีกด้วย

“ช่วงเวลาที่ผมเรียนเซนต์คาเบรียลเป็นชีวิตที่มีความสุข และเป็นพื้นฐานสำคัญที่ทำให้ผมสามารถใช้ในการศึกษาต่อ โดยผมเข้าเรียนที่นี่ตั้งแต่ชั้น ป.2 จนถึงมัธยมปลาย หลังจากนั้นศึกษาต่อปริญญาตรีคณะรัฐศาสตร์ ที่จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย จบการศึกษาระดับปริญญาโทด้านรัฐประศาสนศาสตร์ และปริญญาเอกด้านการอุดมศึกษา จากมหาวิทยาลัยเพนซิลเวเนียสเตต ประเทศสหรัฐอเมริกา” ดร.ประวิช เริ่มต้นเท้าความเรื่องการศึกษาในระดับต่างๆ ให้เราฟัง

“เคยมีโอกาสได้ตามคุณพ่อไปปราศรัย ทำงานเป็น สส. และเป็นอดีตรัฐมนตรี และผมยังชอบชอบอ่านหนังสือและติดตามเรื่องสังคม การบ้านการเมืองต่างๆ จึงอยากเรียนต่อทางด้านรัฐศาสตร์ และคิดว่าน่าจะเป็นประโยชน์กับประเทศในช่วงเวลานั้น ส่วนในระดับปริญญาเอกเลือกเรียนด้านการอุดมศึกษา เนื่องจากครอบครัวประกอบกิจการโรงเรียนเอกชน และคุณพ่อคุณแม่ตั้งใจว่าอยากขยับขยายให้เป็นมหาวิทยาลัย” 

หลังจากเรียนจบคุณประวิชได้ร่วมงานกับทางมหาวิทยาลัยและรัฐบาลเพนซิลเวเนีย ก่อนจะกลับมาทำงานที่เมืองไทย “ผมกลับมาช่วยช่วยคุณพ่อคุณแม่ดูแลโรงเรียนดุสิตพณิชยการและพณิชยการสีลม ก่อนจะได้รับโปรดเกล้าฯ ให้เป็นผู้พิพากษาสมทบในศาลแรงงานกลาง ถือเป็นการเริ่มต้นทำงานด้านตุลาการ จากนั้นได้ทำงานการเมืองทางด้านนิติบัญญัติ โดยเป็นสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรกรุงเทพมหานครครั้งแรก อีกทั้งยังได้รับคำเชิญชวนให้ช่วยจัดตั้งพรรคการเมือง และลงสมัครรับเลือกตั้งเป็นสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรที่จังหวัดนครราชสีมา นอกจากนี้ยังมีโอกาสได้ทำงานด้านบริหารอีก 2 ครั้งด้วยกันคือ ได้รับตำแหน่งรัฐมนตรีช่วยว่าการกระทรวงพาณิชย์ และรัฐมนตรีว่าการกระทรวงวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี หลังจากนั้นได้ยุติบทบาททางการเมืองตั้งแต่ปี 2549”

ส่วนการทำงานด้านอื่นๆ คุณประวิชได้เล่าเพิ่มเติมว่า “ในด้านการศึกษาได้รับแต่งตั้งให้เป็นกรรมการการอุดมศึกษา ควบคุมนโยบายเกี่ยวกับการอุดมศึกษา ส่วนการทำงานด้านบริหารรัฐกิจมีโอกาสได้เป็นกรรมการบริหารของบริษัท การบินไทย จำกัดมหาชน อีกทั้งยังได้รับการโปรดเกล้าฯ ให้เป็นผู้ตรวจการแผ่นดินในปี 2554 และสุดท้ายคือเป็นกรรมการการเลือกตั้ง เมื่อผมได้รับบทบาทนี้จึงยุติการทำงานด้านการเมืองลง เปรียบเสมือนว่าได้มาเป็นกรรมการผู้ตัดสินแล้ว จึงไม่กลับไปเป็นผู้เล่นอีก นอกจากนี้ยังได้ช่วยดูแลกิจการโรงเรียนของครอบครัว สานฝันคุณพ่อคุณแม่คือต่อยอดโรงเรียนเอกชนให้กลายเป็นวิทยาลัย และมหาวิทยาลัยรัตนบัณฑิต (RBAC) โดยเปิดสอนจนถึงระดับปริญญาเอก”

ย้อนกลับไปถึงเรื่องราวในรั้วโรงเรียนเซนต์คาเบรียล “อย่างที่กล่าวไว้ข้างต้นว่าเป็นช่วงเวลาที่มีความสุข ซึ่งผมขอแยกออกเป็น 2 ส่วน เริ่มจากความสนุกสนานที่ได้อยู่กับเพื่อนๆ ถึงแม้ผมจะเข้ามาเรียนตอน ป.2 แต่ก็ได้รับน้ำใจจากเพื่อนๆ จึงไม่รู้สึกเหงาหรือแปลกแยก ผมยังจำเพื่อนคนแรกที่สอนวิธีดื่มน้ำแบบกดแล้วใช้ปากรองได้ เพราะเรามาจากที่อื่นไม่คุ้นเคยว่าต้องทำอย่างไร หรือเรื่องการต่อแถวเข้าคิวซื้ออาหาร ไม่ว่าจะมีบราเดอร์คอยคุมหรือไม่มี เด็กเซนต์คาเบรียลก็จะเข้าคิวตลอด ถือเป็นการปลูกฝังเรื่องระเบียบวินัย ซึ่งบราเดอร์ไม่ได้พร่ำสอนอย่างเดียว แต่ปฏิบัติให้เห็นเป็นแบบอย่างด้วย