จากเด็กต่างจังหวัดเข้าสู่รั้วโรงเรียนเซนต์คาเบรียล สำหรับ ดร.สุทธิพล ทวีชัยการ ต้องมีการปรับตัวอย่างมากทั้งเรื่องการเรียนและการใช้ชีวิต แต่ทั้งนี้การที่มีบราเดอร์และบราเดอร์คอยอบรมสั่งสอน ให้ทั้งความรู้และกำลังใจ ตลอดจนมีเพื่อนที่ดีคอยช่วยเหลือ ถือเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ ดร.สุทธิพล ปรับตัวได้ไม่ยากนัก และมีผลการเรียนที่ดีขึ้นจนได้รับรางวัลเรียนดีทุกปี อีกทั้งยังเต็มไปด้วยเรื่องราวความประทับใจ ตลอดจนวีรกรรมต่างๆ ที่อดยิ้มไม่ได้ทุกครั้งที่นึกถึง

การปรับตัวและสิ่งที่ได้จากโรงเรียน

ลองนึกภาพผมที่เป็นเด็กต่างจังหวัดที่เข้ามาเรียนในกรุงเทพฯ เป็นลูกข้าราชการคุณพ่อทำงานเป็นผู้พิพากษา โดยผมมาจากนครปฐม สมัยนั้นผมเองไม่ค่อยได้เข้ากรุงเทพเลยครับ พอมาเรียนเซนต์คาเบรียลเหมือนเปิดโลกให้เรา อีกทั้งยังเข้ามาเรียนตอน ป.5 แต่เพื่อนคนอื่นเขารู้จักกันมาตั้งแต่ ป.1 จึงต้องมีการปรับตัว โดยเฉพาะเรื่องของภาษาอังกฤษ คือทุกคนภาษาอังกฤษแข็งแรงมาก ข้อสอบก็ออกเป็นอังกฤษทั้งหมด และตอนนั้นผมเองภาษาอังกฤษไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไร

จำได้ว่าครั้งแรกในการสอบได้ประมาณ 67% จากที่เคยได้ 90% ตอนอยู่โรงเรียนต่างจังหวัด ซึ่งมาสเตอร์สนิทเป็นมาสเตอร์คนแรกของผมที่เซนต์คาเบรียล ท่านก็เข้าใจว่าเรามาจากต่างจังหวัด จึงให้กำลังใจว่าให้พยายยาม ให้ฮึดสู้ และเพื่อนๆ ก็คอยช่วยเหลือ จนผลการเรียนของผมค่อยๆ ดีขึ้น จนได้รับรางวัลเรียนดีทุกปี และต้องยอมรับนะครับว่าที่เซนต์คาเบรียลมีการเรียนที่เข้มข้นมาก

ซึ่งในส่วนของการปรับตัวนั้นเป็นสิ่งที่ผมสามารถนำมาใช้กับชีวิตประจำวันได้จนถึงทุกวันนี้ อีกทั้งยังมีเรื่องของความอดทน ต้องทำประโยชน์ให้กับสังคม รวมไปถึงเรื่องของระเบียบวินัย ที่ได้รับการปลูกฝังจากโรงเรียน ซึ่งสิ่งเหล่านี้เป็นประโยชน์มากทั้งในช่วงที่ผมเรียนกฎหมาย และการประกอบอาชีพเป็นผู้พิพากษา ตลอดจนมีพื้นฐานภาษาอังกฤษที่ดีมาก ทำให้สามารถนำไปต่อยอดได้ทุกอย่างทั้งการสื่อสารและการเรียน ไม่ว่าจะไปเรียนต่อที่โรงเรียนเตรียมอุดม มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์หรือการไปศึกษาต่อที่ต่างประเทศ

ความทรงจำและวีรกรรมที่อยากเล่าสู่กันฟัง

ตอนที่เข้ามาเรียนที่เซนต์คาเบรียล ผมคาดหวังว่าจะได้เรียนโรงเรียนที่มีตึกสวยๆ แต่บังเอิญว่าช่วงนั้นกำลังสร้างตึกใหม่ ผมจึงต้องไปเรียนที่อาคารไม้และด้านข้างเป็นป่าช้า เราเลยเรียกกันว่าเป็นรุ่นแดนสนธยา ด้วยความที่เป็นนักเรียนชายทั้งหมดก็จะมีความคึกคะนอง ตรงป่าช้าจะมีวัวอยู่ โรงเรียนก็ห้ามปีนลงไปแต่พวกเราไม่ฟังหรอกครับ พากันปีนลงไปช่วยให้อาหารวัวกัน โดยใช้เศษกระดาษเป็นอาหาร และระหว่างวันเราก็จะเล่นสนุกสนาน แต่พอตกเย็นทุกคนจะรีบกลับและไม่ค่อยอยู่ที่ห้อง เพราะอยู่ใกล้กับป่าช้า นึกถึงเรื่องนี้เมื่อไรเป็นต้องขำทุกทีเลยครับ ตลอดจนผมยังมีความประทับใจในสถาปัตยกรรมของโรงเรียน ทั้งตึกแดงและตึกอื่นๆ มีความสวยงามที่แฝงไปด้วยความคลาสสิก แม้จะผ่านเวลาไปกี่ปี สิ่งเหล่านี้ก็ยังอยู่คู่กับโรงเรียน

อีกทั้งเมื่อได้เห็นทีมงานของโรงเรียนเซนต์คาเบรียลมีการพัฒนาและมีสายสัมพันธ์ที่แนบแน่น ทำให้รู้สึกภูมิใจทุกครั้งที่ได้เห็นศิษย์เก่าที่เรียนจบมาแล้วได้ทำประโยชน์ให้กับประเทศชาติ ทั้งยังได้เห็นความเป็นเพื่อนในรั้วน้ำเงิน–ขาว ที่มีความรักและผูกพัน แม้ว่าผมจะเรียนถึงชั้น ม.ศ.5 แต่เพื่อนที่เรียนมาด้วยกัน ทุกวันนี้ก็ยังรวมตัวกันอยู่เสมอ